با گسترش نوآوری های دیجیتال در صنایع مختلف، مراقبت های سلامت روان نیز از این قاعده مستثنی نیست و تکنولوژی های نوین در این حیطه نیز کمک یار هستند. از جلسات درمان مجازی گرفته تا ابزارهای تشخیصی مبتنی بر هوش مصنوعی، فن آوری راه های جدیدی را برای حمایت از افرادی که با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند، معرفی کرده است. با این حال، در حالی که این پیشرفت ها دسترسی پذیری را افزایش داده اند، متخصصان در این زمینه نسبت به وابستگی بیش از حد به فن آوری به قیمت ارتباط انسانی که در مراقبت های سلامت روان حیاتی است، هشدار می دهند.
سامیت سافایا، رئیس عملیات لیسون هم مزایا و هم مشکلات مداخلات دیجیتالی سلامت روان را برجسته می کند. او تصدیق می کند که فناوری می تواند نقشی اساسی در دستیابی به افرادی داشته باشد که در صورت نبود تکنولوژی ممکن است به مراقبت دسترسی نداشته باشند. سافایا خاطرنشان می‌کند: «نمی‌توان انکار کرد که نوآوری‌های دیجیتال راه‌های جدیدی برای پشتیبانی از طریق اپلیکیشن‌ها، درمان مجازی و مداخلات مبتنی بر هوش مصنوعی ایجاد کرده‌اند. "تکنولوژی می تواند خدمات بهداشت روانی را به ویژه برای افرادی که در مناطق دور افتاده یا دارای برنامه های شلوغ هستند، در دسترس تر کند." با این حال، او همچنین هشدار می دهد که راحتی نباید به قیمت از دست رفتن اصالت و شفقت تمام شود. "این خطر وجود دارد که ما مراقبت های اصیل و دلسوزانه را برای راحتی معامله کنیم. استفاده از هوش مصنوعی در تشخیص مسائل مربوط به سلامت روان نگرانی‌هایی را در مورد دقت، سوگیری و فقدان عمق عاطفی ایجاد می‌کند.
نگرانی‌های سافایا توسط دکتر راجات گوئل، یکی از بنیان‌گذاران Emoneeds، تکرار می‌شود، که بر اهمیت پرداختن به کمبود شدید متخصصان بهداشت روان در هند تأکید می‌کند. گوئل خاطرنشان می کند: «کمبود نگران کننده متخصصان بهداشت روان در هند - فقط 0.3 روانپزشک، 0.07 روانشناس و 0.07 مددکار اجتماعی به ازای هر 100000 نفر - خواستار راه حل های نوآورانه است. "فناوری بدون شک ابزار قدرتمندی برای پر کردن این شکاف است." با این حال، گوئل مانند سافایا معتقد است که فناوری به تنهایی نمی تواند راه حل جامعی ارائه دهد. در حالی که پلتفرم‌های دیجیتال یک نقطه ورود قابل دسترسی را فراهم می‌کنند، نمی‌توانند جایگزین نیاز به ارتباط انسانی، همدلی و مراقبت شخصی شوند.»
هم صفایا و هم گوئل موافق هستند که فن آوری پتانسیل افزایش مراقبت های سلامت روان را دارد اما تاکید می کنند که باید متفکرانه اجرا شود. به گفته صفا، " لازم است اطمینان حاصل کنیم که فن آوری مورد استفاده ما در خدمت نیاز انسان به همدلی، ارتباط و درک است." او اضافه می کند که در بهترین حالت، فن آوری می تواند مکمل مراقبت از انسان باشد، اما بدون توجه دقیق، خطر تضعیف "قدرت عمیق و اغلب در حال تغییر تعاملات واقعی انسانی" را به همراه دارد.
گوئل از یک رویکرد متعادل و دوجانبه حمایت می کند: " برای پرداختن واقعی به بحران سلامت روان در هند، ما به یک استراتژی نیاز داریم که از فن آوری برای گسترش دسترسی و در عین حال تضمین کیفیت و انسانیت مراقبت از طریق متخصصان ماهر استفاده کند." فن آوری می تواند به عنوان یک کاتالیزور عمل کند، اما نیاز به تخصص حرفه ای دارد تا اطمینان حاصل کند که افراد سطح مراقبت مورد نیاز خود را دریافت می کنند.
در دنیایی که راه‌حل‌های دیجیتال به طور فزاینده‌ای برجسته می‌شوند، هر دو متخصص بر تعادل دقیق بین نوآوری و ارزش بی‌بدیل شفقت انسانی تاکید دارند. صفایا آن را به درستی خلاصه می‌کند: «ما باید اطمینان حاصل کنیم که فناوری مراقبت‌های بهداشت روانی را بهبود می‌بخشد، نه اینکه آن‌ها را مبادله‌ای کند.» تنها با حفظ عنصر انسانی در خدمات بهداشت روان می‌توانیم واقعاً به بحران رو به رشد سلامت روان رسیدگی کنیم، به‌ویژه در کشوری مانند هند، که در آن نیاز به دسترسی و کیفیت مراقبت بیش از هر زمان دیگری ضروری است.
